Με αφορμή την επικείμενη εμφάνιση των Stick To Your Guns στην Αθήνα στις 12 Απριλίου για την προώθηση του πρόσφατου δίσκου τους, "Spectre", επιχειρούμε μια ανάλυση της πολιτικής τους σκέψης και πώς αυτή επηρεάζει την τέχνη τους.
Υπάρχει μια δύναμη σε έναν μουσικό χώρο, και ακόμη πιο έντονα μέσα σε κάτι τόσο ριζοσπαστικό και συνειδητοποιημένο όσο το hardcore, που διαπερνά την απάθεια, την ασυνείδητη πολιτική ιδεολογία και τη σύγχυση. Υπάρχει κάτι που τα μετριοπαθή πολιτικά επιχειρήματα και η λογοτεχνία απλά δεν μπορούν να καταφέρουν από μόνα τους. Εκεί βρήκαν εύφορο έδαφος κι άνθισαν οι Stick To Your Guns: στο πλέγμα της δυσαρέσκειας και της ανάγκης του κοινού τους για αλλαγή μέσω της δράσης.
We don't need them
Δεν είναι μυστικό ότι οι Καλιφορνέζοι είναι από τις επιδραστικότερες (κι αντιδραστικότερες) μπάντες της γενιάς τους. Οι επιρροές τους ειδικά στις αρχές της καριέρας τους ήταν προφανείς, με τον τραγουδιστή/στιχουργό Jesse Barnett να πλέκει με τέχνη το storytelling που μεταφράζει τόσο τις ανησυχίες του όσο και εικόνες από την προσωπική του ζωή. Κι ενώ οι πρώτες ενδείξεις των αξιών τους φάνηκαν από αρκετά νωρίς, για το ευρύ κοινό ο πολιτικός τους χαρακτήρας φάνηκε με την κυκλοφορία του "Diamond". Ο δίσκος αποβάλλει τα προσωπικά στοιχεία για πρώτη φορά κι αποτελεί στο σύνολό του δριμεια κριτική σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης που αποξενώνει τους ανθρώπους, βάζοντάς τους σε ένα φαύλο κύκλο ανταγωνισμού όπου η ατομικότητα προβάλλεται ως μοναδική αρετή, που στοχοποιεί τους αδύναμους και περιθωριοποιημένους, και που το κέρδος αποτελεί τον ύψιστο στόχο, ό,τι αντίκτυπο κι αν έχει αυτό στην κοινωνία. Αυτό αποτέλεσε το "breakthrough", θα λέγαμε, που τους μεταμόρφωσε από το "μία ακόμα hardcore μπάντα του συρμού" στο φαινόμενο το οποίο ξέρουμε σήμερα. Το μήνυμά τους βρήκε πλατφόρμες να ακουστεί πιο δυνατά, εξασφαλίζοντάς τους θέσεις ψηλά στο billing σε μεγάλες περιοδείες, και στη συνέχεια σε κάποια από τα σημαντικότερα φεστιβάλ αυτού του ήχου στην Ευρώπη.
Από το PMA στο RMA
Το κοινό τους απορρόφησε τις διδαχές του Barnett, ο οποίος πλέον βροντοφώναζε τις θέσεις του από σκηνής, δημιουργώντας μια σχέση αλληλοτροφοδότησης. Ο τραγουδιστής αναγνωρίζει ότι "αν δηλώνεις punk kid, αν δηλώνεις hardcore kid, ουσιαστικά δηλώνεις στον εαυτό σου και στον κόσμο ότι δεν μοιάζεις με κανέναν άλλο. Είσαι αντίθετα από την κοινωνία". Αν κι η ερμηνεία αυτή συνήθως έχει αρνητική χροιά, στην πραγματικότητα αποτελεί μια μορφή συνειδητοποίησης κι η στάση αυτή δεν είναι παρά επαναστατική κίνηση για το κατεστημένο: το hardcore είναι παραπάνω απο μουσική, είναι ηθικός κώδικας. Το 2015 ήρθε ο επόμενος δίσκος, "Disobedient", και η προσοχή των STYG μετατοπίστηκε από το PMA (Positive Mental Attitude) στο RMA (Revolutionary Mental Attitude). Η παράδοση του θετικού hardcore, προερχόμενη από τους Bad Brains, προέβαλε τον οπτιμισμό σε ένα βαθύτερο πνευματικό επίπεδο: η θετική θέαση της ζωής προσελκύει θετικούς ανθρώπους και καταστάσεις, βοηθώντας το άτομο να πετύχει τους στόχους του και να ξεπεράσει τις δυσκολίες. Το μήνυμα πιθανόν συμπυκνώνεται στη φράση "the only way out is through", προτρέποντας τους ακροατές να αλλάξουν αντιλήψεις, και να αντικαταστήσουν την αρνητικότητα με αγωνιστικότητα ώστε να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες. Παράλληλα, αναγνώριζε τις συστημικές αδικίες και προέτασσε τη συμπερίληψη και την ιδέα του ανήκειν ("community"), σε μια εποχή που τόσο η κοινωνία όσο και η ίδια η μουσική χαρακτηρίζονταν από αυτοκαταστροφή και μηδενισμό.
Στην περίπτωση των Stick To Your Guns, από ένα σημείο και μετά αυτή η ολιστική προσέγγιση δεν ήταν αρκετή. Το πρώτο τραγούδι του "Disobedient" λέγεται "It Starts With Me" και αποτελεί το μανιφέστο της νέας εποχής του συγκροτήματος. "Η μουσική μου με βοήθησε να παραμένω σε εγρήγορση στις ηθικές και πολιτικές πυξίδες μου", δηλώνει ο Barnett, αναφέροντας την υπόσχεση δράσης που τους δεσμεύει με τους θαυμαστές τους. Αυτή η ανάπτυξη δεν έγινε τυχαία, υπήρχε μια σκόπιμη δέσμευση να μάθουν και να προκαλέσουν τον εαυτό τους. Ο ήχος αμβλύνεται, πλέον όλα τα μέλη παίρνουν ανοιχτά πολιτική θέση, και χρησιμοποιούν τις πλατφόρμες των social media για να μεταφέρουν τις απόψεις τους και προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα ασφαλές περιβάλλον για τους ακροατές τους. Η μετάβαση στο RMA (όπως αποκρυσταλλώνεται και στο ομότιτλο τραγούδι) απαιτεί ένα πολύ σημαντικό στοιχείο: το προσωπικό. Η χρονική συγκυρία φέρνει τις ανθρωπιστικές κρίσεις στο προσκήνιο και το σχήμα απαγκιστρώνεται από τα πιο περιοριστικά άσπρα και μαύρα πλαίσια που καθορίζουν τις ιδέες τους κι υιοθετούν μια πιο αντιδραστική προσέγγιση, την πράξη αντί για τα λόγια. Ο ίδιος ο τιτλος "Disobedient" παραπέμπει στη φράση του Dr. Martin Luther King Jr., ότι "είναι ηθική υποχρέωση του ανθρώπου να μην υπακούει άδικους νόμους", υπενθυμίζοντας το γεγονός ότι, επειδή κάτι είναι νόμιμο (legal) δεν είναι απαραίτητα και σωστό ή δίκαιο (legitimate). Για τον Jesse η αλλαγή στην κοινωνία προέρχεται από την ανυπακοή και το ζητούμενο είναι μέσα από την οργή απέναντι στους καταπιεστές, τις κραυγές αφύπνισης, την άρνηση συμμόρφωσης και την ενίσχυση της μη ανοχής, να επέλθει η δημιουργία μέσα από την καταστροφή.
Married to the noise
"Το βάσανο που βλέπεις στον κόσμο είναι το βάσανο μέσα σου, οπότε κάνε μια εσωτερική αλλαγή και θα προκαλέσεις μια εξωτερική αλλαγή". Η φράση αυτή του τραγουδιστή συνοψίζει την επόμενη περίοδο των Stick To Your Guns, η οποία χαρακτηρίζεται από ενδοσκόπηση. Το επόμενο LP ονομάζεται "True View" και το συγκρότημα καταπιάνεται με πιο προσωπικά ζητήματα. Ο Barnett, όπως χιλιάδες άνθρωποι, αντιμετωπίζει ένα πνευματικό burnout και βρίσκεται μπροστά σε έναν τοίχο. Οι μόνες του επιλογές να εγκαταλείψει ή να ξανασταθεί στα πόδια του. Επιλέγοντας το τελευταίο, αντλεί έμπνευση από το δύσκολο δρόμο της προσωπικής ανάπτυξης και διαμορφώνει τον καλύτερο πιθανόν δίσκο της καριέρας τους. Εντοπίζοντας το πρόβλημα, συνειδητοποίησε όχι μόνο πόσο αυτοκαταστροφικός ήταν ο ίδιος, αλλά πόσο καταστροφικός ήταν εν αγνοία του για τους άλλους, κι αποφάσισε να πληρώσει το τίμημα ("The Sun, The Moon, The Truth -Penance Of Self"). Η εμπειρία καθίσταται διδακτική ("The Inner Authority -Realization Of Self") και, τέλος, του επιτρέπει να συγχωρήσει τον εαυτό του ("The Reach For Me -Forgiveness Of Self") για τον τρόπο που φέρθηκε και στον ίδιο και στους άλλους, και να προχωρήσει στη ζωή του με πιο θετικό τρόπο.
Όσο συναισθηματικός δίσκος κι αν είναι το "True View", παραμένει στον πυρήνα του ένας hardcore δίσκος και η hardcore μουσική, παρά την έκθεση που έχει πάρει, εξακολουθεί να είναι μια υποκουλτούρα. Η ανάγκη για τη δημιουργία communities και safe spaces παραμένει, κι αυτή η ανάγκη, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, οδηγεί στον ύμνο "Married To The Noise". Όπως έκαναν οι παλιότεροι για εκείνους, έτσι κι οι STYG προσκαλούν τους "παράταιρους" της κοινωνίας να βρουν αυτό που τους εκφράζει και να δημιουργήσουν ένα δικό τους κόσμο αποδοχής κι ενότητας.
They can't kill us all
Ο έβδομος δίσκος τους, "Spectre", γυρίζει τη σελίδα εξερευνώντας ένα νέο ταξίδι: το αμερικανικό όνειρο. Εξωτερικά, ζωγραφίζει ένα όμορφο γραφικό πορτρέτο ενός ονείρου διαθέσιμου σε όλους, αλλά κάτω από το χρώμα, ο καμβάς αποκαλύπτει μια πολύ διαφορετική ιστορία. Είναι μια πολύ προνομιακή κοινωνία, όπου λίγοι μόνο μπορούν να απολαύσουν την ομορφιά ή τις ευκαιρίες της για μυριάδες λόγους. Το "Spectre" αγγίζει όλες τις πτυχές αυτής της αδικίας μέσα στο αμερικανικό όνειρο κι υπογραμμίζει πόσο βαθιές είναι οι ουλές στην κοινωνία μας. Η προσωπική εκπαίδευση και πνευματική αναζήτηση του Jesse ανά τα χρόνια έχει ωθήσει τις πεποιθήσεις του προς το σοσιαλισμό -η ίδια η λέξη "spectre" άλλωστε προέρχεται από την πρώτη φράση του "Κομμουνιστικού Μανιφέστο": "A spectre is haunting Europe". Σκοπός του ωστόσο δεν είναι να προσυλητίσει τον κόσμο. "Δεν χρειάζεται να πείσω όλους να πιστέψουν αυτά που πιστεύω", σημειώνει. "Απλώς πρέπει να πείσω τους ανθρώπους ότι είναι πιο ισχυροί από ό,τι τους κάνουν να πιστεύουν ότι είναι. Αυτό είναι το μόνο που με νοιάζει. Δεν με νοιάζει ποια είναι η ιδεολογία σου. Θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν πώς είναι οργανωμένη η κοινωνία και πρέπει να είμαστε ειλικρινείς σε αυτό. Αυτό είναι το 'φάντασμα' που νομίζω ότι στοιχειώνει τους πάντες. Πολλοί άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει την ταξική πολιτική τα τελευταία δύο χρόνια και η πανδημία το έχει θέσει στο μικροσκόπιο". Τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι βυθίζονται στη φτώχεια, το ζήτημα της στέγασης, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, της σίτισης και της επιβίωσης εν γένει γίνεται η προτεραιότητά τους. "Αυτό είναι το φάντασμα, και είναι τρομακτικό, και η ιδέα της οικοδόμησης ενός νέου κόσμου είναι ακόμα πιο τρομακτική".
Ο τραγουδιστής πιστεύει ότι "όταν καταλάβεις τον εαυτό σου, καταλαβαίνεις και τον κόσμο, και για να το κάνεις αυτό πρέπει να κάνεις σκληρές ερωτήσεις". Η διαδικασία της αυτο-ανακάλυψης που προηγήθηκε τον βοήθησε να ωριμάσει και να δει τη μεγάλη εικόνα. Ο άνθρωπος σαν μονάδα μπορεί να είναι ανίσχυρος, όμως όταν συνειδητοποιήσει τη θέση του στον κόσμο, είτε αυτό αφορά την οικογένεια είτε τους κύκλους που είναι ενεργός, είτε ακόμα και με τον πλανήτη μας, ενδυναμώνεται σε συλλογικό πλαίσιο. Έτσι, το "Spectre", πιο επίκαιρο από ποτέ, ανεμίζει τη σημαία της ελπίδας κι αντηχεί την ενότητα, διατυμπανίζοντας ότι "είμαστε περισσότεροι από εκείνους".
Preaching to the choir?
Οι πολιτικές μπάντες έχουν κατά καιρούς κατηγορηθεί ότι απευθύνονται στο ήδη μυημένο κοινό τους, χωρίς να επηρεάζουν τη μάζα που κινεί τα γρανάζια του κόσμου, οπότε δε πραγματοποιούν κάποια ουσιαστική αλλαγή. Επίσης δεν είναι σπάνιο να ακούσουμε το "keep politics out of music", ενώ υπάρχει κόσμος που θεωρεί τους πολιτικοποιημένους καλλιτέχνες γραφικούς κι απαρχαιωμένους. Σε μια κοινωνία ανισοτήτων και συστημικών αδικιών ωστόσο, η οποία μοιάζει να παλινδρομεί σε επίπεδο ακόμα και βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η ανάγκη για στρατευμένη τέχνη είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Η μουσική ως τέχνη οφείλει να περνάει ένα μήνυμα, πόσο μάλλον δε όταν οι ρίζες ενός είδους πηγάζουν από την αμφισβήτηση και την αντίδραση απέναντι σε κοινωνικές νόρμες.
Σχήματα σαν τους Stick To Your Guns αναγνωρίζουν ότι η μουσική από μόνη της δεν είναι ακτιβιστική, δεν προκαλεί κάποια αλλαγή. Οι ιδέες όμως εμπνέουν. Το σχήμα έχει ως στόχο, λοιπόν, να εμπνεύσει τους ακροατές να ξεφύγουν από τις επικρατούσες νοοτροπίες, και κατά συνέπεια να αλλάξουν τον τρόπο σκέψης τους και το περιβάλλον τους. Ξεκινώντας τα δικά τους κινήματα και κοινότητες, οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι χρειάζονται για την ευημερία τους και σταματούν να το ζητούν από τους "καπιταλιστές που κάθονται στους θρόνους τους". Η πραγματική δράση είναι επαναστατική, και οι STYG πιστεύουν ότι αν δεν το κάνεις εσύ, δε θα το κάνει κανένας για σένα.
Καμία αλλαγή σε ένα οικοδόμημα που δεν εκφράζει εκατομμύρια ανθρώπους δεν μπορεί να γίνει, εάν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι there's more of us than them.
0 σχόλια :
Post a Comment