Πέρασαν λίγες μέρες από το τέλος τους φετινού Rockwave, και λίγοι μήνες από την ημέρα της πρώτης ανακοίνωσης των headline συγκροτημάτων. Και εγώ βρίσκομαι μπροστά στην οθόνη προσπαθώντας να κάνω μια αποτίμηση του τι συνέβη και αν τελικά άξιζε η αναμονή. Και μου φαίνεται τόσο απλή η απάντηση που θα μπορούσα να τα χωρέσω μέσα σε δυο γραμμές όλα. Αλλά ας πούμε και δυο κουβέντες παραπάνω για αυτούς που δεν ήταν εκεί.
Η εμφάνιση των Social Distortion στην χώρα μας, υπήρξε ένας ανεκπλήρωτος πόθος δεκαετιών. Μιλάμε για ένα συγκρότημα με καθοριστική συμβολή στην δημιουργία του punk rock αλλά και στην μετεξέλιξη του ήχου (δείτε εδώ μια ψύχραιμη κριτική). Από την άλλη οι Amenra που επιλέχθηκαν για την κατά κάποιο τρόπο co-headline θέση, είναι ένα συγκρότημα που έχει επισκεφθεί την χώρα αρκετές φορές έχοντας δημιουργήσει έναν, συνεχώς αυξανόμενο, πυρήνα οπαδών. Βέβαια το βασικό θέμα εδώ δεν είναι αυτή τους η διαφορά, αλλά το ότι πραγματικά πρόκειται για δυο τρομερά αταίριαστα μουσικά σύνολα. Οπότε το εγχείρημα να βρεθούν μαζί, σε ένα line up μόλις πέντε συγκροτημάτων, φάνταζε κατά γενική ομολογία παράτολμο. Τελικά πέτυχε; Ο κόσμος διασκέδασε; Κατάφερε αυτό το μείγμα ανθρώπων με διαφορετικές επιδιώξεις να συνυπάρξει; Είναι ενοχλητικές οι τόσες ερωτήσεις; ΝΑΙ, η απάντηση είναι σε όλα ναι. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο έγινε, αλλά όλα κατάφεραν και έδεσαν αρμονικά. Εγώ πέρασα τέλεια, και με όποιον και αν μίλησα από φίλους και γνωστούς μου απάντησε το ίδιο. Και επίσης ναι, ήμασταν πολλοί φίλοι και γνωστοί. Το οποίο φυσικά και έπαιξε τον ρόλο του. Σε μια χαλαρή προσέλευση, ακόμα και για τα δεδομένα της μικρής σκηνής του Terra Vibe, όλα τα άσχημα των φεστιβάλ, εκμηδενίστηκαν. Οι ουρές για τις μάρκες που ειρωνικά οδηγούν στις επόμενες ουρές για ποτό και φαγητό, οι τουαλέτες που μετατρέπονται σε καζάνια της κόλασης, το ενοχλητικό σκούντηγμα της μπύρας που κρατάς (όχι όλο το χέρι- μόνο την μπύρα χτυπάνε) δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Η Μαλακάσα εκείνη την ημέρα είχε περίπου 3000 άτομα που ήξεραν γιατί είχαν πάει, να περάσουν καλά.
Ξεκινώντας με ένα mini disclaimer. Θεωρώ ότι και τα τρία ελληνικά groups που επιλέχθηκαν να παίξουν είναι ισάξια μουσικά και ότι η σειρά εμφάνισης ουσιαστικά αποτέλεσε μια στρατηγική επιλογή που εξυπηρετούσε κυρίως έναν σκοπό, το δύσκολο μουσικό συνταίριασμα των δύο μεγαλύτερων ονομάτων του φεστιβάλ. Έτσι λοιπόν τον συχνά άχαρο, παρότι τιμητικό ρόλο του συγκροτήματος που ανοίγει ένα μεγάλο φεστιβάλ, φέτος είχαν οι Half Gramme of Soma. Μπάντα με συναυλιακά χιλιόμετρα, δεμένη και όπως αποδείχθηκε ατρόμητη. Είχε μαζευτεί ακόμα κόσμος όταν βγήκαν στη σκηνή; Όχι. Τους ένοιαξε έστω και στο ελάχιστο; Όχι. Έπαιξαν δυνατά για όσους επέλεξαν/πρόλαβαν να τους τιμήσουν με την παρουσία τους, και σίγουρα έδειξαν ότι αξίζουν το βήμα παραπάνω που όπως όλα δείχνουν είναι έτοιμοι να κάνουν. Η μουσική τους εξέλιξη είναι αξιοσημείωτη, ευτυχώς αφήνουν πίσω σιγά σιγά την stoner ασφάλεια του ξεκινήματος και δείχνουν να αφομοιώνουν καλύτερα τις καταβολές τους συνθέτοντας σιγά σιγά την δική τους προσωπικότητα. Έχοντας μάλιστα ακούσει στουντιακά κάποιο από το νέο υλικό που έπαιξαν live, και θα κυκλοφορήσει ελπίζω σύντομα, μπορώ μόνο αισιόδοξος να είμαι για αυτούς. Good job.
Με ένα σχετικά σύντομο change over, την σκηνή καταλαμβάνουν οι αγαπημένοι Κροταλίας. Το πρώτο punk rock συγκρότημα της ημέρας, και το μοναδικό από τα supports που ηχητικά ήταν κοντά στους headliners. Αν με ρωτάτε, η μουσική τους είναι ιδανική για live, ασχέτως προτιμήσεων. Ευχάριστο punk rock, με catchy στίχο και πληθώρα ευκαιριών για singalongs, ό,τι πρέπει για μπύρα και διασκέδαση. Ο κόσμος παρέμεινε σε χαμηλά επίπεδα αριθμητικά αλλά συγκριτικά περισσότερος και με καλή διάθεση αφού αρκετοί γνώριζαν το υλικό της μπάντας. Έπαιξαν κομμάτια απ’ όλες τις κυκλοφορίες και μάλλον το ευχαριστήθηκαν και οι ίδιο με την ψυχή τους βρίσκοντας την δικιά τους θέση στον ήλιο. Μαζί τους και μείς αρχίσαμε να μπαίνουμε ακόμα περισσότερο σε φεστιβαλική διάθεση.
Και έτσι φτάνουμε στην πρώτη δύσκολη στροφή αυτού του rollercoaster που ήταν το φετινό lineup του Rockwave. Οι Allochiria είναι μια μπάντα τσιμέντο, δουλεμένη στο έπακρο, με παρουσία που γεμίζει την σκηνή. Η τραγουδίστρια τους η Ειρήνη, που συχνά έχει υπάρξει το επίκεντρο της προσοχής επειδή ακόμα δεν λέμε να μάθουμε, δεν είναι εντυπωσιακή επειδή είναι μικροκαμωμένη ή επειδή είναι γυναίκα. Είναι εντυπωσιακή γιατί τραγουδάει σαν γαμημένος δεινόσαυρος. Και η μπάντα ολόκληρη είναι καλή όχι επειδή έχει γυναίκα τραγουδίστρια, αλλά γιατί βγάζει καλή μουσική που ενώ είναι φουλ μελωδική, έχει την ένταση οδοστρωτήρα. Οπότε όπως αντιλαμβάνεστε κακή κουβέντα για τους Allochiria από εμένα δεν θα ακούσετε ποτέ. Μπορεί η βουτιά από τις σαφέστατα πιο uptempo μπάντες να ήταν μεγάλη, αλλά τουλάχιστον το σπρώξιμο μας το έριξαν αυτοί εδώ. Περίεργα ευχάριστο συναίσθημα.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην πρώτη από τις δυο headline μπάντες. Με τον ήλιο να έχει πέσει και το φως να υποχωρεί, οι Βέλγοι πήραν τις θέσεις τους στην σκηνή, ο κόσμος από κάτω έγινε σημαντικά περισσότερος, και η μυστηριακή τελετή ξεκίνησε. Οι Amenra είναι μια φανταστική μπάντα, και οι εμφανίσεις τους συνιστούν εμπειρία σε όλα τα επίπεδα. Είναι δύσκολο να συλλάβεις, πόσο μάλλον να περιγράψεις, τον ηχητικό ορυμαγδό και τον ζόφο που παρουσιάζουν πάνω στην σκηνή. Και παρότι δεν ήμουν πολύ σίγουρος κατά πόσο μπορεί να δουλέψει όλο αυτό σε ανοιχτό χώρο και σε συνθήκες φεστιβάλ, τελικά όχι μόνο λειτούργησε αλλά από κάποιο σημείο και έπειτα, όταν πλέον ο ήλιος έσβησε και τα μόνο που βλέπαμε ήταν μια κουρτίνα από καπνό διάτρητη από τα φώτα των προβολέων που διαπερνούσαν τον σκοτεινό ουρανό, τότε μάλλον πήρα την απάντηση μου. Οι Amenra ταιριάζουν στο σανίδι ενός υπογείου με σκουριασμένους σωλήνες που στάζουν και αλύσίδες να κρέμονται, το ίδιο με το απόκοσμα όμορφο σκοτεινό τοπίο ενός δάσους. Οι ενισχυτές τους πάνε όπως σε όλες τις μπάντες από το μηδέν ως το δέκα, απλά μετράνε σε κλίμακα ρίχτερ, και είναι μονίμως τερματισμένοι. Είναι η τρίτη φορά που τους βλέπω, και είναι η μόνη που, μέχρι μία μέρα πριν το live, δεν ήξερα αν τους ήθελα στο line up -και ακόμα δεν ξέρω. Εννοώ γιατί να στο κάνει αυτό κάποιος πριν δεις Social Distortion; Καταραμένοι Βέλγοι, ψέματα όμως δεν θα πω, όσες φορές και να ακούσω το "Razoreater" δεν μπορώ να κρατήσω τις τρίχες μου κάτω. Και για πείτε δηλαδή ποιος διάολο ονομάζει κομμάτι, "Am Kreuz", και γιατί είναι τόσο τρομακτικό για εκατοστή φορά που το ακούω; Διάολε πάλι με κέρδισαν.
Τέλοσπαντων ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό λένε, και μετά από αυτό μάλλον ήμασταν έτοιμοι για όλα. Μπορεί να αφήσαμε μερικά κόκκαλα στα γρασίδια, αλλά ντάξει με ένα martini όλα φτιάχνουν. Ιδιαίτερα αν το στο προσφέρει ένας σκελετός με καπέλο. Η ανασύνταξη ήταν άμεση, οι μπύρες πλέον στα μπαρ ζεστές, αλλά κανείς δεν νοιάζεται, το έβλεπες παντού ο κόσμος διψούσε για rock n roll. Και οι Social Distortion απέδειξαν ότι είναι η καλύτερη rock n roll μπάντα που παίζει punk rock ή και το ανάποδο, δεν έχει σημασία. Κάντε εικόνα αυτό, το intro της μπάντας είναι το "Road Zombie", και ο Mike Ness σκάει με μπερέ και μπαντάνα να καλύπτει το πρόσωπο του, και για τα πρώτα τρία λεπτά περίπου δεν λέει λέξη, και όταν ξεκινάει να μιλάει παίζει καπάκια "Bad Luck" και "Reach For The Sky". Και μέχρι να φτάσει στο τέλος του κανονικού set που ήταν το "Dear Lover", έχει προλάβει να παίξει άλλες περίπου δέκα κομματάρες. Οπότε αφού αποχωρεί για λίγα λεπτά, ξανα μπαίνει για να παίξει "Don’t Drag Me Down" και "Story Of My Life", και κλείνει εκ νέου το set, οριστικά πλέον, με "Ring Of Fire". Αν αυτός ο άνθρωπος δεν ξέρει να κάνει εντυπωσιακές εισόδους και εξόδους, τότε δεν ξέρω τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Αδιανόητο performance, τόσο ο ίδιος ο Ness όσο και η υπόλοιπη μπάντα. Ο ήχος ήταν καθαρός και δυνατός, και αυτό που συνέβη το βράδυ στις 22 Ιουλίου του '22 ήταν ό,τι περιμέναμε τόσα χρόνια και ακόμα παραπάνω. Είναι τόσο σπάνιο να φεύγεις από ένα live νομίζω και να μην έχεις το παραμικρό παράπονο. Δεν με νοιάζει αν από τους πρώτους δύο δίσκους άκουσα μόνο το "Mommys Little Monster" και το "Prison Bound", και αν δεν ακούσω ποτέ το "On My Nerves" και το "Another State Of Mind", οι Social Distortion είναι πλέον μετά από 45 χρόνια πορείας, στην κορυφή των συγκροτημάτων που πρέπει να δει κάποιος πριν πεθάνει ή πεθάνουν. Αλήθεια δεν ξέρω που αλλού θα μπορούσαν να ταιριάξουν τόσο καλά, μπύρες, καπνογόνα, pogo και αγκαλιές.
Είπα να πω δυο λόγια για αυτούς που δεν ήρθαν και κατέληξα να γράψω κάτι που μάλλον είναι δύο κείμενα. Με συγχωρείτε για την απεραντολογία, αλλά σας παρακαλώ αν κάτι πρέπει να κρατήσετε, είναι το να δείτε όπου μπορέσετε αυτές τις μπάντες. Οι Καλιφορνέζοι μάλλον γερνάνε πιο αργά από τον υπόλοιπο κόσμο, οπότε ελπίζω ότι θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία. Μέχρι τότε πιείτε martinis, διασκεδάστε και μην αφήνετε τίποτα να σας τραβάει κάτω.
Κείμενο: Ι. Χρηστίδης
Φωτογραφίες: Ι. Χρηστίδης, X. Κουρουμπακαλης (Social Distortion)
ΥΓ: Για life coaching, ομιλίες σε γάμους και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις επικοινωνήστε με την αρχισυνταξία και ζητήστε τον πολύχρωμο κοντό.
ΥΓ2: Δυστυχώς η ομάδα της ανταπόκρισης, με προεξάρχουσα τη φωτογράφο, χτυπήθηκε αλύπητα από τον Covid. Ως αποτέλεσμα, η ανάρτηση αργήσε πολύ να ανέβει, και οι φωτογραφίες που περιλαμβάνει, τραβηγμένες από κινητό, έχουν ποιότητα point and shoot κάμερας του 2009. Apologies, υποσχόμαστε ότι θα επανέλθουμε δριμύτεροι.
0 σχόλια :
Post a Comment